پایان یک روز طولانی است و دمی سوترا در یک مترو خشن و پر سر و صدا گیر کرده است. ازدحام و ازدحام جمعیت او را مجبور کرد که به طرز ناراحت کننده ای به بیمار لانا شاراپووا نزدیک شود. هر ضربه ای لبخندهای دلسوزانه، عذرخواهی های سریع، نگاه های ناخوشایند به دور می شود...اما به نظر می رسد نزدیکی ها هوای بین آنها را برق می دهند. به نظر می رسد دمی کوسی کوردی و لانا از تماس فیزیکی کمی راضی هستند ... صبور و مودب هستند یا منظم و مشتاق هستند؟